پیامد کاربرد مدل همکار آموزشی بالینی بر آموزش دانشجویان کارشناسی اتاق عمل

مقدمه: اتاق عمل سیستم پیچیده‌ای است که شخص، تکنولوژی و بیماران را در یک محیط فیزیکی برای رسیدن به پیامدهای مطلوب در بیماران هماهنگ می‌سازد. به همین منظور تقویت دانش و مهارت‌های لازم پرستاران در محیط‌های اتاق عمل ضروری است. این در حالی است که مطالعات نشان می‌دهد، فارغ‌التحصیلان فاقد مهارت مورد نیاز برای انجام کارهای بالینی می‌باشند. با توجه به عدم کارآیی فارغ‌التحصیلان در اعمال بالینی، در دسترس نبودن مداوم مربی برای دانشجو و عدم همکاری پرسنل بخش در آموزش بالینی نیاز به تغییر روش آموزش بالینی احساس می‌شود. مدل همکار آموزش بالینی یکی از روش‌های آموزش بالینی است که در حل مشکلات موجود کمک‌کننده است. این مطالعه با هدف بررسی سطع شایستگی مورد انتظار عملکرد دانشجویان اتاق عمل بعد از کاربرد این مدل آموزشی صورت گرفت. روش: این پژوهش یک مطالعه پیش تجربی از نوع دانش پژوهی است. کلیه دانشجویان اتاق عمل ترم 2 شامل 28 نفر در این پژوهش شرکت داشتند که در حال گذراندن واحد کارآموزی بخش استریلیزاسیون در اتاق عمل مرکز آموزشی درمانی سینا، دانشگاه علوم پزشکی تبریز بودند. شیوه استفاده از این مدل به این صورت بود که ابتدا براساس سرفصل درسی، برنامه درس بالینی دانشجویان شامل (اهداف درسی، لاگ بوک، شیوه ارزشیابی و ...) تدوین گردید. دانشجویان به 5 گروه حداکثر 6 نفر تقسیم شده و به مدت 3 روز در هفته به مدت 9 روز در بخش استریلیزاسیون حضور پیدا می‌کردند. از مدل همکار آموزش بالینی برای آموزش بالینی این دوره از دانشجویان استفاده گردید. در پایان دوره سطع شایستگی عملکرد دانشجویان با بررسی 25 لاگ بوک تکمیل شده توسط آن‌ها، مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج در خصوص سطح شایستگی عملکرد دانشجویان اتاق عمل نشان داد: اغلب دانشجویان (بیش از 80% آن‌ها) به سطح شایستگی خود در خصوص اغلب عملکردهای تعریف شده در لاگ بوک مربوطه، نمره 4 یا 5 داده بودند (مقیاس نمره‌دهی 5-1) 76/033/3=X ، 65/3-01/3=CI. توانایی بسته‌بندی کلیه ابزار برای استریل کردن با حداکثر شایستگی و توانایی کار با محلول‌های شیمیایی ضدعفونی‌کننده و استریل‌کننده با حداقل شایستگی انجام شده بود. نتایج در خصوص رضایتمندی نشان داد که بیش از 70% دانشجویان معتقد بودند راهنمایی لازم در خصوص پک کردن و آماده‌سازی ابزار جراحی و استفاده از اتوکلاو همیشه به آن‌ها ارایه شده است. همچنین ارتباط با سرپرستار، پذیرش دانشجو توسط پرسنل در اغلب موارد رضایت داشتند ضمن این که توانسته بودند از گزارش کار خود توسط مربی بازخود بگیرند. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعه با مطالعات مشابه هم‌خوانی دارد، لذا با توجه به جوان بودن دوره آموزشی کارشناسی اتاق عمل و کمبود اعضای هیأت علمی متخصص در زمینه اتاق عمل در دانشکده‌های پرستاری و مامایی، استفاده از این مدل آموزشی که عمدتاً بر مشارکت و همکاری افراد ماهر شاغل بیمارستان‌ها در آموزش بالینی تأکید دارد، نقش مؤثر و کمک‌کننده‌ای در آموزش دوره کارشناسی اتاق عمل خواهد داشت.